Korku ve Kokusu
tenden kaçan kokular sır gibi dilimde
ahenklerin yarını bitmiş
dünü aramış korku treninde
bir sıratsa kokulardan korkmak
raydan çıkmışım ben
o acısı yolcu
sevinci kömür olmuş trende
Reha Başoğul
Mar 062007
Şub 142007
Gözyaşlarının Düeti Sessizdir
gecenin eli kulağında
bir hanımefendi edasıyla
mum ışığının
gölge oyunlarında
kızarmış büftek tadında
konuşuldu seninle havadan sudan
karanlık çok sıcaktı
serinlemek için
üzerinden çok sular aktı
ter kokularının yerini
binbirçeşit bitki özleri aldı
dağları içine alan göllerde yıkanıldı
ardından gölden yansıyan Sırlar Dağı’na tırmanıldı,
Tabiat Ana nasılda doğurmuştu
sanatkar yavrularını
zaten gelmişti de
asırlık darağaçlarının
güller açma zamanı
o an şu gönül görmeyi diledi
Papatyaların Tacı’yla saçlarının tanışacağı anı…
kabul etmek lazım
ürkektik ikimiz
bir ceylan kadar
meraklıydık da
iki yürek tek bir bedende nasıl atar
soruyorduk geçmişimize
yaz gününde kelebekler nasıl uçar
ne zaman arayacak bir nektar?
sessizce yaklaştı Gözyaşının Çocukları
çevirdiler etrafımızı
eskilerden ve yenilerden
acılı bir fener alayı
gören gözlerim ne kadar hissedebilirdi ki
sol anahtarıyla kilitlenmiş kalbini
bastonların sana olan sevgisini…
o bastonlar yüreğimi deldi geçti
her yere değişinde
her makamdan dinleyişimde
açıldı gözüm
buğulandı yüzüm
o Sevginin Nefesi’yle…
tam da sırasıydı
balkonuna kadar gelmiş bak
elindeki sihirli değnekle Uykunun Kızı
dokunuldu onunla ufak bir deryaya…
bir aslan, rüya görür müydü
görse gökyüzünde yürür müydü
Aslanın Rüyası düşlerime gözükür müydü…
takıldı kafama işte
ağrılı sırtının nefesimle ısıtılmasına kadar
şehrin ışıklarının bir perdeyle söndürülmesine kadar
Uykunun Kızı’nın onunla kaçıp gitmesine kadar…
kim inanırdı ki
o Sevginin Nefesi
Buselerin Kırmızılığı’nda
bir Aşıklar Sandalı’nı
yanaştıracak Ruhlar Limanı’na
karşılayacaklar bizi
dilimize doladığımız
Gözlerimizdeki Şarkı’yla
tenimize sürdüğümüz
Nefesimizdeki Koku’yla
çalınan Aşkın Alfabesi’nde
sevgi sözcüklerinin bulunuşuyla
iki bedenin birleştiği
İbadetin Mısraları’yla
olur olmaz demeyin
Gökyüzü Çeşmesi’nin altında sevişti birileri
inanmamazlık etmeyin
yeraltına gizlendi Gazabın Perileri
duyduk duymadık demeyin
ortaya çıktı Süt Anneleri
emzirildi Yağmurun Bebekleri
kutsandı Toprağın Kudreti
çözüldü Meryem’ın dili
şehre uçtu Masumluğun Güvercinleri
altın ok, gümüş yaydan fırladı gitti
gitti bir kelebeğin içine girdi
girdi ve Ateşin Oğlu istendi
o geldi ve Suyun Kadını’yla evlendi
Çardak Bakireleri’yle bir düğün senfonisi bestelendi
Gözyaşı Çocukları’nın korolarında söylendi:
sen ve ben kadar
şehirli bir günah dedikodusu
sokaklardaki yollara tohumlarını ekiyor
sen ve ben kadar
dökülen sonbahar yaprakları
azaptaki şeytanın yüzünü saklıyor
sen ve ben kadar
özenle süslenmiş Japon Bahçeleri
İlhamın Rüzgarları’yla sulanıyor
sen ve ben kadar
iffetli Gecelerin Kraliçesi
Ayışığı Kralı’nın önünde soyunuyor.
sen ve ben kadar
zevke dalmış Deniz Civcivleri
kanatlarını okyanusa sarmış, çiftleşiyor
sen ve ben kadar
ıslanmış nilüfer çiçekleri
Ormanların Uğultusu’nda süzülmüş yol alıyor
sen ve ben kadar
yorgun düşmüş Varoluşun Elleri
kapılarını ardına kadar açıyor
sen ve ben kadar
güçlü Kartalların Mecnunu
tüylerini kabartmış uçmaya hazırlanıyor
sen ve ben kadar
geçmiş Tanrıların Çelenkleri
onların parlaklığında yok oluyor
sen ve ben kadar
firarı verilen düşlerde
Ayçiçeklerinin Yüzü güneşini arıyor
sen ve ben kadar
özlemle kavrulmuş çalar saatler
şimdi tövbekarlığa kurulmuş
Zühre Yıldızı’nın doğmasını bekliyor
Reha Başoğul
Şub 142007
Evrensel Korku
durduk yerde buhranlandın akşam akşam
yanık günün tuzunda eridim
yılan gibi kıvrıldın gönlümde
okyanusa sarıldım üstümü örtmeden
çizgiler neydi teninde
fırtanın izleri mi yoksa acının darbeleri mi
yorgun düşmanla ikinci bir savaş niye
zamanı uçur gönlünde, ara kendini bende
yangınları say bahrında
kıvrıl hücrelerinde hızlıca
damarlarındaki şarkılarına meze ol
sazlıkları ara kanının son damlasında
yalnız bir çocuk düşün kalbinde
ulaşmadığın, bilmediğin birini
kendini hapsettiğin ama tutuklu kalmak istediğin
ona var, onu hisset çaresini bilmeden, umursamadan
ezgileri gördün mü orda
kılıcınla kesebildimi her birini
taşın ağırlığını bildin mi üstünde
ucunu çözelebildin mi ipin
kızdın mı bana, aradın mı beni tutsaklığımda
nice yürek eskittin başka maphuslarda
oysa ki bakmadın hiç içine
sormadın beni kendine
uçurtmaları hatırlatma bana,
dönen fırıldakların haddi hesabını
hafızama yenik düşürdün
saf gülücükleri gösterdin, kirletmeden
yıkıl karşımdan diyemeden
içimde filizlendin herzaman, aniden
sen kimdin beni üzmeden anan
yaşlandıkça küçülten, soruldukça yanıltan
tanıyamadım seni bir türlü
nolur yine gel, yine uğra bana…
Reha Başoğul
Şub 112007
Erken Boşalan Şiir
Siz hiç gördünüz mü
bir akrebin
vaktinden önce kendini soktuğunu
ya da dişi kurdun
doğurganlığını tutkusuna kanıt olarak sunduğunu?
hiçbir ağaç
kök salma duygularını bastırmış mıdır
üstünden geçen uçağın
yaprak zarını sersemletişinde
veya üst komşusunun bir fincan kahve hatrı
mâni olabilir mi
azgın martının kanatlarını erkeğine sürtmesine?
kimse tahammül edebilir mi
şehrin göbeğinde
doğal seçimin kulağını yalayan
ve göbeğini emen erkeğe
sokak arasındaki köpeğe ettiği gibi?
bana sorulabilir mi şimdi
insanlardan gayrı
Ay’daki kahve falına bakarak
niye üç vakte kadar
tulum içinde beklerim peynirimi
ya da burada gürleşir
ve vaktini bilir horozun sesi?
çünkü çatlatarak şehrin göbeğini
akarsu yatağında
ve tavuğun coşkusuyla dile gelir
üstelik doğanın bozulmamış rahminde
sevişmeden önce aşılır
ve yazılır erken boşalan şiir
oysa ki
bir erkek belki affedebilir
vaktinden önce
kadının içine erkenden boşalmasını
ama ya şiir
şiir aşabilir mi bunu
rahmine girilmeden
ve soyunabilir mi
duygularını içine dökmeden
hem de kendisinden gayrı?
dikkat çekicidir ki;
bu yüzden tarihi zehir
doğa yasalarının çıplaklığına tabidir
asla onu tatmin etmez
ve elenir erken boşalan şiir
Reha Başoğul
Şub 062007
Nasıl?
Ellerimle yorgun yüzümü traş ederken
görevi bitip giden deri hücrelerimden ne farkım var şimdi?
neyin tazeliği neyin eskimişliği…
Aynaya yaklaşıp bana bakarken
senin kadar geçici olmadığımı kim söyleyebilir ki şimdi?
çekilirsin oradan
ve yok olur tüm görüntüm doğadan…
Tanıksız bir cenk,
soluksuz bir kelam mahkumuyum.
eşkalimi asmışlar geleceğin bahtsız suratlarına,
oysa ki çoktan hazır benim tabutum.
zamanın arkamdan hançerlediği gövdem
sabırsız bakıyor artık içimdeki dem
çocuklarımın göğüslerine ektim çiğdem
erbabına sorarsanız beni istiyor sanem
yetişemedim taş basılan kursaklara
üzülemedim sabun yapılan balinalara
söyletemedim hile karışan tartılara
soramadım bunları yürek okşayan kavuştuğuma
kendimin ibretini kaybettim
özgürlüğümün tezkeresini verdim
günah kefenini
üstüme göre biçip giydim.
yine de soyup çıplak bıraktılar beni ağaçlar
alnımda yazılana bakmadan yürüdüler benimle kuzular
yol nereye götürür bilemesem de
bekliyordu beni iki türlü sefaret
ya olacaktım bir esrarkeş
ya da basit bir simkeş…
varoluşumu arıyorum
varedenimi…
bana söyleyin nolur
nasıl varız denir
nasıl yokuz denir de
üstümüze başımıza bulaşmaz çamur?
Reha Başoğul
Eki 032006
Ağu 062006
Ölü Cenin Hatıraları
yine o savaşçı deli kadın
soyunun kabuğunu soyuyor
ağlayan doğum ormanlarında
başını çeviriyor günışığı
bir batımlık soğuyor zaman
kalbini dağlıyor sırtlan gülüşü bacakları
yine o savaşçı deli kadın
üstünde kirli çamaşırları
akıl suyu değirmenleri altında
pamuk tarlalarına kayıp gidiyor akıntısı
bir batımlık soğuyor zaman
yüzük parmağında kalakalmış yılan dili acısı
yine o savaşçı deli kadın
rüyasını anlatıyor sürünün sonuna
baharı teselli ediyor karçiçekleri
posasında serpili kum yasası
bir batımlık soğuyor zaman
kozadan çıkartılıyor baltaların sapı
yine o savaşçı deli kadın
ateşten şişlerle örüyor
göz arkasındaki bezleri
inkar ediyor yalnızlığını
bir batımlık soğuyor zaman
dizlerinde kesik düğüm kalıntısı
yine o savaşçı deli kadın
köle siyahı biriktiren ayaları talip
diri diri bayıltılan günahlarına
tek celsede boşaltılıyor yaşamı
bir batımlık soğuyor zaman
buz üstünde bulunuyor kalem kutuları
yine o savaşçı deli kadın
dişlerini arıyor sokakların yırtık cebinde
öykünüyor yelkenli merdivenlere
sıçramış düşlerine sarı adımları
bir batımlık soğuyor zaman
sesinde kızarmış duvar yazıları
yine o savaşçı deli kadın
tüylerinde mandallı çığlıklar
kusarak çizmiş hortlakları
görgü tanığı gardiyanları boğazlıyor tualini
bir batımlık soğuyor zaman
koltuğuna dikiliyor masabaşı çıngırakları
yine o savaşçı deli kadın
dudağında yükseliyor uçuk takımadaları
kaşlarını geriyor çarmıha
göğüs kemiğine bağlanmış kuduz köpek tasmaları
bir batımlık soğuyor zaman
omuzlarına düşüyor asırlık çam ağaçları
yine o savaşçı deli kadın
ödlek ellerine küsüyor suratı
kendi yurdunda bozgunda eklem yuvaları
görülmemiş bir kuşa aşık
bir batımlık soğuyor zaman
kolunu da uçuruyor kanatlarının hafızası
yine o savaşçı deli kadın
kazıyor gökten altı başlı Ayışığını
deri pazarındaki ucubelerle
akik taşı savaşlarını anlatıyor
bir batımlık soğuyor zaman
karaya vuruyor ölü cenin hatıraları
Reha Başoğul
Ağu 052006
Kaç
Çiçekler dul kalmış özünden
koklanmıyorlar artık delgilerin berisinde
beşikler karaya, mezarlar pembeye çalmış
eminim bir gün buluşacaklar aynı yerde
çoğullanan bir durağanlık var
penceremin nefessiz bulutlarında
‘geliyorum’ dediklerinden fazla
‘gidiyorum’ dediklerin bu donuk akşamda
şimdi özgürsen kesmeye başla kuvarsı
yansımalarını yok et ve parçalanmadan yaslan suya
dansı kıvrak ellerinden kopar, dola boynuna
kuzguna dönüşsün gözlerin ve
dudaklarıma uçsun her bir zehiri tattığında
yüksek dikitlerin gölgesinde
anıların için değişiyorsa ruh halin,
asla serinliğini takas etme körpe esintiye
kaç! ve orada olacağını bilenle konuş
ikindiden akşama yaklaşan bir çözümsüzlüğün asaletiyle
Reha Başoğul
Tem 142006
Ölümüm Ele Geçirdi Kalemini
Sürgüsü çekilmiş gözlerimi açtığımda
beni yücelten kalemler gördüm mezarımda
acıtmak mı istiyorsun ölümümü yoksa
rahmine girmek mi yine anadan doğma?
uslarım için yaratmıştım parmaklarımı
türpülemekti amacım köşeli hatıralarımızı
bostan korkuluğu gibi dikildiler karşıma
korkmamı istiyordu acı tarlaları
üstünkörü yazgılar için
tırpanladım korkularından kaçanları
edepsizdik hepimiz bir o kadar da taze
yalnızlığın için ekmiştik tohumlarımızı
bende bilirim çiylerin tabutuma akışını
süzülen sarının beyaza kaçışını
ama bilmekten öteydi sensizken çürüttüğüm sancılar
tekrar doğurtmak istemiyorum yüreğinde ölümümün kışını
çünkü çoktan donmuş olmalıydı sendeki hislerim
sanki çığ altında kalmalıyım dediğim bir seçim
bir kez olsun kurtarma derinlere gömülmüş sevgimi
bırak karların altında sessizce uyusun seni isteyen sözlerim
istemez miyim sanıyorsun özlemeyi
anmaz mıyım sanıyorsun gözlerime değişini
gökyüzü dolunaya sarılmışken
aramaz mıyım sanıyorsun sevişmelerimizi
toprak altında olsam bile
çağırışın hep kanımın akmasını istiyor
al işte bir damla daha ölüm kurban ediyorum
yokluğumu kemirip bitiren sesine
bu gece sabaha karşıma alarak
konuştum senden kaçan beni artık susturman için
isyan bayrağına silmişken bana bakan gözlerini
’anılarımda asla figuran oynamaz’ demesini bilmeliydin
satır aralarına gizlenmiş esrimelerinle
kalemini ele geçirmeliydim
boğmaya çalışsam da onu mürekkeple
yüz kırbaç vursam da sırtına biliyorum ki
özlemini kağıtlara dökmekten hiç vazgeçmeyeceksin…
Reha Başoğul
May 082006
Küller
Kısık sesle bir çığlık attım cihana
Ağlamaya başladım yalnızlıktan sonsuzluğa giden yolda
Gülücükler saçan hüzünlü palyaçoyu aradım gül bahçelerinde
Ama ızdırabın ölümü hepsinden acımasızdı
Kırık bir oku çıkardım gönlümde
Saf sütü kustum sonunda içimden
Olta attığım kırmızıya beyaz bulaştırdım.
Günleri afaroz ettim mağaralarda
bir kılıç aldım elime
ve biçtim sazlıkları
ölümle burun buruna gelenleri
kafasını kopararak kurtardım
İşte gücün adını koyan sen
Bana verdiğin gözleri
bu uğurda akıttım
Kanımı şerefine kaynattım
Sisin kokusunu
Yaramın tuzunu sevdim
İliklerimdeki soğukluğunu
Kalbimdeki deriyle sakladım
Ellerim yüzüne değdiği her an
Bİr filizin yandığını gördüm
Seni yoketmek isterken
Köpeklerini besledim
O bebekleri arıtan bir kase biliyorum
Yünle kaplanan bir elbise
ÇArşafla kaplanan bir alın
Bunlar benim sana hediyem olsun.
Ancak,
Bilmelisinki
Bu savaş benim değil
Herkesin
Ama Sen beni ilk sıralardan tanıyacaksın
Ve son sıraya geldiğinde adımı anacaksın.
Reha Başoğul
May 032006
Boş Sokaklarda Bir Gülücüğün Anatomisi
seher, vakitsiz idi bugün
ansızın kulağıma fısıldadı.
zorla götürmek istedi kendine
bir loş ışık, bir kapı…
dumanların tam ortasında
çöplerin biriktiği
kedilerin koklaştığı an.
vakit yersiz, an kaçıyor.
yüzüme tane tane yağıyor sözler
özgürlüğün çoşkulu ilk dansları
uykusuzlar diyarında bir karnaval
üstünü örtmeyenler ve gecenin örttükleri soluyor havayı.
doğa sessiz, doğa sakin
uzaklıkların sana yakın olduğu anlar bunlar…
düşünürsün oluverir hemen
eril, erkil herşey burada
yabancıların dostluğu çevremde
çirkin yüzlerin melek görüldüğü bir kanepe
bir bez, çırada bir ekmek,
ıslak gözlerin biriktirdiği bir teneke
açlar sofrasında bir kurt,
korkulu çocukların oyuncağıyım ben
saçlarımı okşayan
yüzümü tanıyan dostlar.
senden bahsettim biraz onlara
gülümsemeni, bir çiğ tanesinde olabildiğini
gördüğün barksız yavru kediyi anlattım.
çok şaşırmadılar.
her gün görüp ağladıklarıymış
kendi çarelerine biçareyken
sularını paylaştıkları anısıymış.
şaşırmadılar ama yine ağladılar.
ter kokan vücuduma
görülmeyen yaraların kokusu bastırıyor.
arkadan bakanlar dönüp gelmiyor yuvama
sıcak aşın kokusu, gecenin törpüsü oluyor
gidebilecek kadar gücü hissettiğimde
kalktım ortalarından.
bir yarını olan ben
yarınsızları taşıdım evime.
gecelik hayalleri ışıkla yok oluyor birer birer
güzel yüzlerin şeytan görüldüğü bir ayna beliriyor tenlerinde
bir karıncanın kaldıramadığını
isyancılar ordusu kaldırıyor
her gün gülünenlere bileniyor zaman
kalıpsız kalıpları çıkarıyor yüzüstüne
korkusuz korkakların savaşı
an be an yokediyor kahramanları
boş sokakların İstanbul’u burası
asırları deviren şehir
nice aşkı küçülten
nice yetimi büyüten…
Reha Başoğul
Nis 122006
Şub 252006
Yaptım
Arkasına bakmadan gitmek dedim
gözucuyla bile dönmemek dedim aşka
sihirli kavanozların kokusunda
kızgın yüreklerin sesi bağrımda dökülü kaldı.
irkildi bedenim eziklikte
gösterişten uzak barajlar aşsam da
bir minik kalp kapakçığında beslenen
gergin sinirlerde kaybettim soluğunu
ölümcül günün yıldönümü bugün
karların izinde bulamadığım sesini
gözlerindeki ışığın aydınlatmadığı çadırımda
yumruklarımı başıma vurup ağladığım gündü tam bugün.
seneler gezindi zamanda
sen bir türlü gezinemedin kaldın dilimde
bir uçurum astı, çiviledi beni
bilinçsizce aradım adını anacak bir takımyıldızını silüetinde
çok sessiz düşler ve arkadaşların
ne kadar sevgi açtın yapraklarında sonraları
bir hata, bir sıla kadar olamadı gülümsemen
son anında ‘üzülme sakın’ demen
ne sözler verdim anılarıma
ne kalın kitaplar bitirdim uğruna
anlatamadığım aşkımdın
şimdi ise tutunamadığım dalım
oysa ki bir dağ daha bekliyordu bizi
bir şarkı daha söyleyecektik orada
bir tepede daha adımızı yazacaktık karlara
bir hayal daha yeşerecekti ay ışığında
nokta dedin oysaki bütün bunlara
beni bana hapsettin yas kokan odalarda
az geçmedi o zaman
az düşmedi yere kan
şimdi sen ordasın ve kimi zaman ellerimde
ve kimi zaman beslediğim kelimelerimde
hiç kızmadın bana biliyorum
ve arkankandiler hiç sormadı bana seni
sen bir gelindin beni ormanlardan soran
bir gemiydin açılan okyanusumda yelken açan
bir suydun özümü sevgiyle boğan
bir ruhtun bedenden öte olan
şimdi burada ve yılları yanıma alarak
istediğin gibi
bir mum bir gül ve bir kırçiçeği
en sevdiğin ses olan cırcırböcekleri
az zaman kaldı doğumuna
buluştuğumuz zaman asacağım fotoğrafını
gel kal diye dönme yıldızlara
verme artık leylaklarını, sinme artık kazağıma
gel artık tekrar yüreğime
ve gözüm ol yeniden bedenimde
dudaklarımı karıştırsın yüzün
önünü görmez olsun öksüzün
biçimsizim biter geçer oyalarına
yaptığın ebrulara dalar düşerim
senimi ararım boyalı sularda
belki olur benden bir tane daha
‘üzülme’ dedin, ‘gül’ dedin son boşlukta
‘hatan yok’ dedin ‘seviyorum’ dedin
‘özleme’ dedin, ‘beni doğada büyüt’ dedin
‘yaptım’ dedim, her gün için için
her gün senin için…
Reha Başoğul
Eki 162005
Pazar Nedimesi
posta güvercinleri…
artık daha sever oldum,
daha sevecen, daha beyaz bakıyorlar artık bana…
hiç de soğuk değil
ve hiç de eskisi kadar yavaş atmıyor minik kalpleri…
sıhhatın sabun köpüklerini patlatan
çocuk gibi oynamak bu sokak aralarında
ve her geçen anın adını koparmak gül yapraklarından…
sessiz konuşmalar söylenecek
sallanan sandalyeler üstünde
ve ebrularda yüzünü çizmeyi beceremeyeceğim yine belki..
bu kaçıncı sergi bu kaçın resim diye saymıyorum artık
ve artık sadece suyun özüne dalıyorum
bir yunus gibi ve Yunus’un içerisindeki deli gibi…
sadece bir obua sesinin hızında yazacağım adını sulara
ve kimse tanıyamayacak böylece yüzünü
sözünü kalbimin kapakçıklarında kanatacağım
ve salacağım atardamarlarıma…
hiç temizlenmeye gerek duymayacaksın orada….
ne denli iri kar taneleri yağıyor artık kitaplarıma
ve soğuyor iyice yazdıklarım
ve sıcaklıklarınızın arasından
sadece enerjiniz
ve bana bakan gülümsemeniz düşüyor
ve bir taçla tutturuyorum onu boş sayfalara…
hiç yazı olmasın istiyorum orada….
sadece düşlerinizi çizmek
ve boyamak istiyorum kara kalemle kalınca….
bir tazecik gül kurusu oldun artık sen
ve neşelice bakıyorsun artık etrafa özgürce…
ya bizlerden ne bıraktın
yıkayamayacağım kokulu pelerinin dışında
ve dostlarım orada mı
soruyorlar mı beni
‘ne yapıyor bizim deli? ‘
şu erkekler niye bu kadar açlar kadına
ve sonra niye bana patlarlar kadınlar
yolda, sokakta, telefonda ve lafta…
işte birini daha aldı benden
erkeklerin bu açlığı
ve çeviremeyecek artık
gül kurum telefon tuşlarını…
orada yaşama düşlerini
ansiklopedilerde bile göremeyeceğiz
artık ilerde…
annenin gözkapaklarına sahip olamayaşını,
babanın mezarsız oluşuna yanışını
ve küçük masum mavi gözlü kardeşinin bağırışlarını ise
duyacağız kulaklarımızda hep birlikte…
ve bilinmez gözler olarak bakacağız
ve artık sarılamayacaksın bana biliyorum
ama yüreğimde saklı kalacaksın yine…
hep bunlar yazacak sinema afişlerinde
ve sadece senin oynadığın bir başrolde
neon lambalarda kahkaha atan fotoğrafın düşecek
şehrin ve doğanın yakamoz lağımlarına…
ve filmin sonunda yazılanlarda alacaksın ödüllleri..
en iyi yönetmen, oyuncu, müzik ve kostüm…
benim hayatımda en iyi filmi olmayacaksın belki ama
ya onlara ne demeli?
ya onlar kimi alkışlayacaklar şimdi
tek seyrettikleri bu trajedi filminde?
anlamsız şakşaklardan başarı öykülerine
sadece sözlükteki adını bilecek herkes
ve tazecik bahçelerde düşleyecekler seni…
bir sevgilinin hediyesinde gülümseteceksin sevileni
ve genç kızlar sürecekler bazen seni boyunlarına işveli…
ya bülbüller?
hep onlar sana aşık olacak değil ya
şimdi sıra sende artık
nidaların onlar için atmalı
ve teşekkür etmelisin onlara….
ben ise sadece susarak alkışlayacağım seni
kaderin cilvesindeki rolümde…
hep bana düşer bu suskunluklar zaten
ve ölüm denen kurtuluşun açıklamasını yapmak da
sızar yapılan konuşma programının son satırlarına..
ne meşhur adammışım ben ki
şu ölümü tatmadan anlatmak
ve özümsetmek olmuş benim görevim..
bi tatsam zaten ne kadar silecekler gözyaşlarını
ve ne kadar gözükecek dişleri?
huzur rüzgarları ve gözlerindeki ışık yıldızları…
bunlarla bırakıyorum seni yeryüzüne
ve ne mutlu ki birinin daha mezarı gözükmedi yüzüme?
sanırım bu yüzden ölümden hiç korkmadım
ve senin gibi susadım obuanın notalardaki saltanatına…
benim için çal
her baktığım resimde
her dinlediğim müzikte
her soluduğum nifakta…
ve gülümse
senin için yaratılan yeni yemyeşil ve berrak denizde
ben mi?
beni düşünme
ben yine saka kuşu gibiyim merak etme
her gözü oyuluşunda daha güzel ötüyorum
ve doluyorum ölüm türkülerini dilime…
birazda fırçamı süreceğim
sudaki bana bakacak akisine
neyse unut bunu beceremeyeceğim gene
sen mi?
sense bir şahin kadar asil bakıyorsun biz fanilere
ve yüzün bir deniz perisi kadar nur gözüküyor gözüme
umarım sözünü unutmazsın
gülümse….
babalar gününde bize verdiğin hediyeyle gülümse ki
saka kuşun coşsun pazar ilahisiyle
pazar nedimesiyle….
Reha Başoğul
May 022005
Kırmızı Pabuçlu Hayal Perisi
el fenerlerinin yumuşakça dokunduğu
dişleri olmayan bir yüzdü o gece gözüken
çamurdan ayaklı ve elleri titreyen
dağınık saçlarıyla ve korkulu gözleriyle seçilen
ufacık ellerini kıymıklar süslemiş
bir güzeller güzeli çıktı yıkık evden
acımasız gecenin kurbanlarını
gördüklerimize inandıramamıştık
kayıp kalplerini durdurmuşken
güzeller güzeline gelmemişti onlar tanıdık
içini ısıttıktan sonra
konuşturabildi yüzü temizlenen
masalsı bir rüyada
hatıraları karıştıran
düğmelerle süslü kutuyu konuşturursa
bir hayal perisi gözükürmüş ona
kırmızı pabuçlarıyla
yıldızlara basa basa
gökyüzünde dansedermiş aklın sıra
yapraklar sararmadan hüzünden ayrılınca
mevsimler beyazlamaya başlayınca
uzun bir rüyada
bir hayal perisi yaklaştı bana
çıkartmış kırmızı pabuçlarını
götürmemi istiyor kendisiyle o gece konuşana
saçlarına ak düşmüş mevsimden
trenler korkup kaçışırmış
yıldızlar koşarken penceremden
canlandırdığı elektrik direklerine
hayal perisi sarılmış, bana bakar
çok da sabırsızlanırmış
eskimiş kilimle dolu
içinde ocak olmayan
bezden eve yaklaşınca
kıpırdanmaya başlamış
kırmızı pabuçtan yürekler
diller mazide gezinince
kucağa gelirmiş inci dişler
kıvılcım seslerinin ortasında
mutluluk dansı yapılınca
tutulurmuş ufacık ellerden
çıkılırmış karanlığa.
gözler çiçek açtığında
bir nefes üflenirmiş
mavi hırkası sökülmüşün kulağına
seslenecekmiş ona masalsı bir rüya
aklın sıra
o hayal perisi yaklaşıp
uzun uzun konuşacakmış onla
mevsimler yeşillenmeye başlamadan
pabuçlarını takmayacakmış ayağına
o gün gelinceye kadar
dansetmeliymiş onun yerine karlarda
eğer dediğini yapıp
bu sırada bakarsa yıldızlara
hep bir gülümseme belirecekmiş
güzeller güzelinin kırmızı pabuçlarında…
Reha Başoğul